Ik ben een mozaïek van stukjes

 Alles en iedereen bestaat uit atomen. Eigenlijk kleine stukjes sterrenstof (nee, ik heb het niet over dat nummer van de Jeugd van Tegenwoordig). Dus ook onze lichamen worden opgebouwd door middel van atomen die al miljarden jaren oud zijn. Misschien dragen we dus wel een vleugje mee van alles wat er vóór ons was. Het zou in mijn geval wel het een en ander verklaren.

Ik heb een klein component muzikale botten geërfd. Zingen of componeren kan ik niet, maar sommige melodieën racen rechtstreeks naar mijn hart. Daar waar ik de woorden opvang, omarm en orden in doosjes om later weer eens te gebruiken. Van Ierse folktunes tot oude countrydeuntjes en alles daar tussenin.

Schrijversbloed

En wat te zeggen van mijn schrijversbloed. Misschien heb ik wel een stukje van Emily Brontë of Jane Austen in mij. De woorden vechten zich altijd een weg naar buiten. Ook als ik er een tijdje minder zin in heb. Dat deel van mij zwijgt nooit helemaal. Het wil steeds opnieuw iets vastleggen, iets creëren, iets vertalen of vertellen. Soms voor een publiek, soms alleen voor mezelf.

Verzameling

Maar op de meeste dagen is het allemaal niet zo duidelijk welk atoompje de overhand heeft gekregen. De ene dag komt die chagrijnige oude vrouw naar boven drijven, de andere dat juist het speelse kind dat verwonderd blijft staan om naar vogels en vlinders te kijken.

Als een verzameling losse stukjes mozaïek beweeg ik me door de dag. Schrijvend. Vervend. Luisterend naar muziek of nippend van een wijntje (dat keurt mijn innerlijke, Franse sommelier uiteraard goed!).

Dus al die stukjes? Die maken mij, mij.